داکسینگ (Doxxing) می‌تواند زندگی شما را نابود کند!!!

داکسینگ، Doxing و یا doxxing اصطلاحی انگلیسی است که به معنای جمع‌آوری اطلاعات می‌باشد. این اصطلاح برای جمع آوردن اطلاعات شخصی روی اینترنت استفاده می‌شود. دقیقاً مفهوم آن جستجو و افشای اطلاعات شخصی یک فرد است. اطلاعات اولیه برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر، می‌تواند یک نام کاربری یا نام مستعار و یا یک تصویر و یا یک ویدیو باشد. سپس با جستجوی بیشتر می‌تواند به گردآوردن اطلاعاتی چون هویت آن شخص و آدرس وی و یا شماره بیمه‌ اجتماعی وی و یا حساب بانکی وی و نظایر آن منجر گردد.

داکسینگ – Doxxing چیست؟

داکسینگ (Doxxing) ، یا رسواسازی، یک حمله­ سایبری است که شامل جستجوی هویت واقعی کاربر اینترنتی است. پس از جستجوی هویت، مهاجم این اطلاعات شخصی را فاش می‌کند به‌گونه‌ای که دیگران به‌منظور عملی ساختن اقدامات خرابکارانه خود، این اطلاعات را مورد هدف قرار دهند. داکسینگ، در واقع تجزیه‌ و تحلیل اطلاعاتی است که قربانی به ‌عنوان پستی در اینترنت قرار داده و مهاجم برای تعیین هویت و اذیت و آزار­های بعدی این شخص، آنها را مورد کنکاش قرار می‌دهد.

واژه “doxxing” از عبارت “dropping dox” می­‌آ‌ید، که تاکتیکی تلافی‌­جویانه توسط هکرها است که در آن اطلاعات با هدف خرابکاری در یک رقابت، افشا می­‌شوند.

این روزها، داکسینگ با هدف آزار و ایجاد شرمندگی برای افرادی به کار می­‌رود که ترجیح می‌­دهند، ناشناس باقی بمانند، دلیل این ترجیح نیز شاید باورهای مخالف آن‌ها یا سایر فعالیت‌های نا­متداول آن‌ها باشد.

به این موضوع مانند هانسل و گرتل فکر کنید، با این فرق که وقتی برای شما اتفاق می‌افتد، بسیار ترسناک‌­تر است.

صد­ها سال قبل، هانسل و گرتل در سرزمینی از آلمان زندگی می‌­کردند که دچار قحط‌سالی شده بود. نامادری این دو کودک، آن‌ها را آزار می­‌داد و قحطی را بهانه‌­ای ساخت تا پدرشان را برای رها کردن این دو کودک در جنگل، متقاعد سازد. نامادری می‌­گفت: آن‌ها نان‌­خور اضافی هستند. هانسل نقشه­‌ی نامادری را متوجه شد و از خورده نان­‌ها استفاده کرد تا ردی در مسیر باقی بگذارد. بعد از رها شدن در جنگل، تنها لازم بود خورده نان­‌ها را دنبال کنند و راه برگشت به خانه را بیابند.

هرچند این داستان کودکانه است، اما استفاده از خرده‌نان‌ها برای یافتن راه برگشت، در ذهن مردم باقی‌مانده است. استفاده از خرده‌نان‌هایی مانند این‌، تاکتیکی است که بسیاری از افراد شرور در هک کردن افراد از آن استفاده می‌کنند.

به نظر شما در یک سایت مربوط به امنیت سایبری، چرا درباره­ یک داستان کودکانه نوشتیم؟

زیرا اکثر ما،توجه کمی درباره­­ اطلاعاتی که در اینترنت به اشتراک می‌گذاریم به خرج می‌دهیم . ما پشت سر خود ردی از خرده‌نان‌ها باقی می‌­گذاریم که مجرمان سایبری می‌توانند از این طریق استفاده کرده تا هویت واقعی ما را شناسایی کنند و سپس رشته‌­ای از حملات خرابکارانه را ترتیب دهند.

این کار، داکسینگ (رسواسازی) نامیده می‌شود و زندگی بیش از صدها نفر را به نابودی می­‌کشاند.

یک ترول رسوا شد: ترولی خشونت‌گرا (violentacrez)

مایکل(میشل) بروتش “Michael Brutsch” یک شخصیت آنلاین ساخت و نام آن را بر روی صندوق پیام­های اینترنتی ردیت (Reddit)، وایولنتاکرز (violentacrez)گذاشت.

برای مدت‌ها، “میشل بروتش” در نگه‌داشتن راز شخصیتی ویولنتاکرز(شخصیت خشونت‌گرا) موفق بود.

بعد از گذشت سال­‌ها، به دلیل پست­های وب‌سایتش، به‌عنوان یک نماد و چهره (ترول) شهرت یافت. به‌ عنوان‌ مثال، پست‌هایی درباره­ تنفر از زنان یا عکس‌های جنسی از زنان زیر سن قانونی، در ردیت گذاشت.

اما  روزنامه­‌نگار مجله گوکر(Gawker)، آدریان چن (Adrian Chen)، ارتباط بین مایکل براتش و وایولنتاکرز را پیدا کرد و این خبر را همه‌گانی کرد. به‌ بیان‌ دیگر، مایکل براتش، رسوا شد.

آدریان ­توانست بروتش را رسوا کند زیرا مایکل بروتش آبرویش را به خطر انداخته بود. او در زندگی حقیقی، جلسات و مهمانی‌­ها، کاربران ردیت را ملاقات کرده بود. در ارسال عکس، خواسته بود تا صورتش تار باشد. فقط این نیست، او یک وبلاگ صوتی (Podcast) داشت که از طریق آن، یک تماس تصویری با مایکل بروتش ترتیب داد تا ببیند آیا صداها با هم تطبیق می‌کنند.

پس از رسوایی او، بروتش شغلش را از دست داد و متوجه سرزنش‌های عمومی گشت که این وضعیت با مصاحبه‌­ای که با CNN ترتیب داد، بسیار بدتر شد. پس‌ از این ماجرا، اطلاعات کمی از مایکل بروتش و وضعیت او در دست است. اما زندگی او به‌عنوان یک چهره­ رسواشده‌ ردیت، هنوز مورد جستجو قرار می‌گیرد.

یک نازی(Nazi) رسوا شد؛ آیا سزاوار این رسوایی بود؟

با چشم‌انداز سیاسی فعلی که درباره­ ماهیت نازی­‌ها وجود دارد، تعداد زیادی از مردم علیه نازی­‌ها و نئو­نازی‌­ها مبارزه می‌کنند و هم در فضای آنلاین و هم در فضای آفلاین توجهات زیادی را به خود معطوف داشته است. علی‌رغم تلاش برای ساکت کردن این فرقه­ خطرناک، تعداد پارتیزان‌­های آنلاین این فرقه به طرز هشدار دهنده­‌ای افزایش یافته‌اند. در چند ماه اخیر، بنا بر مقاله­ نیویورک تایمز، به دلیل اعتقادات نئونازی‌­ها، شاهد رسوایی، تحقیر آنلاین و حتی برکناری شغلی بسیاری از کاربران این انجمن‌­ها بوده­‌ایم.

دلیل این رسوایی شاید قانع­‌کننده به نظر بیاید، اما به هر حال داکسینگ است و با این‌حال پارتیزان‌ها برجای خود ماندند و این اصلاً خوب نبود.

کایل کویین(Kyle Quinn)، پروفسوری از کانزاس، اشتباهاً متهم به شرکت در نشست نئونازی‌­ها در شارلوتسویل (Charlottesville) شد. طی یک شب، آقای کویین متوجه شد که تصویر او توسط هزاران نفر در رسانه‌­های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده و در توییتر و اینستاگرام، بمبارانی از پیام دریافت کرد. بدتر اینکه، از طرف عاملان این رسوایی با رئیس او تماسی گرفته شد و از او خواستند تا آقای کویین را برکنار کند.

قربانیان داکسینگ: مرگ سخت، پرونده­‌ای مسئله‌ساز

در فضای آنلاین، قربانی داکسینگ ممکن است مورد سواتینگ(Swatting) نیز قرار گیرد. هکرهای شرور آدرس فردی را یافته و او را به جاساز کردن بمب در منزل او و یا سایر حوادث خطرناک تهدید می‌کنند و سپس، منزل فردی را که مظنون اصلی نیست، به پلیس نشان می‌­دهند.

در دسامبر 2017، چنین حادثه­‌ای منجر به مرگ “اندرو فینچ” از کانزاس شد. فینچ به دلیل یک دعوای ساختگی و بی­‌اهمیت، توسط یک پلیس مورد شلیک مرگ­بار، قرار گرفت.

فینچ 28 ساله قبلاً بازی آنلاین ندای وظیفه (Call of duty) را بازی کرده بود و شروع به مبارزه با تایلر باریس 25 ساله کرد. بازیکن دیگر، با نام میروس “Miruhcle”، درگیری را شدید­تر کرد. او به باریس آدرس خانه­ فینچ را داد و او را تشویق به سواتینگ کرد.

باریس پیش‌ از این، سابقه­ دو سواتینگ دیگر را نیز داشت، او با پلیس تماس گرفت و یک بمب­‌گذاری دروغین گزارش داد. با این کار، داکسینگ (رسواسازی) و سواتینگ (خبرسازی دروغین) تبدیل به عاملان ایجاد یک تراژدی شدند. باریس از وقوع یک قتل و گروگان­‌گیری در خانه­­ فینچ به پلیس گزارش داد. پلیس به منزل فینچ رسید و زمانی که در را باز کرد، فینچ را مورد اصابت قرار داد.

مثل‌ اینکه مرگ فینچ کافی نبود، تایلر باریس، قبل از دستگیری، درباره­ این “موفقیتش” رجز­خوانی کرده بود.

 

تصویر برهنه­ او در اینترنت به همراه نام و آدرسش انتشار یافت…

زندگی این کاربر، پس‌ازاینکه تصاویر برهنه­ او در وب‌سایت غیر مشهور four chen پست شد، به افتضاح کشیده شد. زمانی که در صفحه‌ خود استوری گذاشت، متوجه شد 24000 مرد عکس‌های او را دیده‌اند. صندوق پیام فیس­بوک او پر شده بود از تقاضای مردانی که هرگز نمی‌­شناخت. یکی از آن‌ها شخصاً برای دیدن او به آدرسی رفته بود که شخص رسواکننده، در سایت four chen پست گذاشته بود.

خودش می‌گوید، به یک کالای اینترنتی تبدیل شده است. داکسینگ، بدن او را به یک کالای اینترنتی تبدیل کرده است.

او به‌وسیله­ یک صفحه­ مشهور اینستاگرامی رسوا شد…

چه اتفاقی می‌­افتد اگر با یک صفحه پر­طرفدار اینستاگرامی که بدترین مطالب جنسی را پست می­‌گذارد مخالفت کنید؟

استف (Stef) یک سری کامنت­ چالش­‌برانگیز، در زیر یک پست در صفحه‌ای مشهور در اینستاگرام نوشت. کامنت های او عصبانی کننده بود، ازاین‌رو ادمین صفحه­ موردنظر، با انتشار نام او، نام دوستش، شماره تلفن و آدرسش، به‌وضوح سعی کرد او را آزار دهد.

طرفداران آن صفحه ‌اینستاگرامی نیز این هدف را دنبال کردند و با پیام­های نژادپرستانه به او توهین کردند، برخی اطلاعات شغلی او را یافته و همچنین استف را تهدید به افشای اطلاعات شخصیش، کردند.

این آزارها به‌تدریج کمرنگ‌تر شدند، اما استف پس از طی مراحل پیچیده­ قانونی، توانست قانون DMCA را پیاده‌سازی کند.

چگونه ممکن است اطلاعات شخصی‌مان انتشار یابند و رسوا شویم؟

مجرمان سایبری و ترول‌­ها برای رسوا ساختن شما منابع بسیاری در دست دارند. آن‌ها می‌توانند از یک نکته استفاده کنند و سپس کم‌کم شخصیت آنلاین شما را شناسایی کرده و هویت شما را افشا کنند.

در اینجا اقداماتی ذکر شده که اگر بخواهید در فضای اینترنت ناشناس باقی بمانید، باید آن‌ها را دنبال کنید.

آشکار ساختن هویتتان از طریق اطلاعاتی که منتشر می‌کنید…

بیشتر مطالبی که در صندوق پیام‌­ها و انجمن‌­ها می­‌نویسید، شانس اینکه به‌طور تصادفی اطلاعات فردی خود را آشکار کنید بالا می‌برد. اگر از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنید، این کار خطر بیشتری به همراه دارد.

لازم نیست به‌صراحت اعلام کنید که کجا زندگی می‌کنید.

برای مثال، پستی می‌گذارید که می‌گوید در آمریکا زندگی نمی‌کنید. در پستی دیگر نوشته بودید می‌خواهید از قاره‌های مختلف دیدن کنید، پس آسیا را انتخاب کرده‌اید.

تنها با دو پست، مجرمان سایبری می‌توانند حدس بزنند که شما احتمالاً در اروپا زندگی می‌کنید.

در پستی دیگر، گفته‌اید که شرکت خرده‌فروشی آمریکایی والمارت (Walmart) در کشور شما نیست، اما کارفور (Carrefour) چرخه اصلی خرده‌فروشی در کشور شما است.

در این زمان، موقعیت احتمالی شما به 3-4 کشور محدود می‌شود.

همان‌طور که رسواگر در میان اطلاعات ما کنکاش می‌کند، به‌آرامی متوجه می‌شود که در کدام کشور زندگی می‌کنید و حتی شهر فعلی شما، کدام است. رسواگر می‌تواند از آنچه در انجمن‌­ها برای آشکار ساختن هویت­تان پست می‌گذارید، استفاده کند.

پکت اسنیفینگ

پکت اسنیفینگ (packet sniffing) یک روش هک کردن است که در آن رسواگر در داده‌های داخلی شما نفوذ کرده، به دنبال اطلاعات باارزشی درباره‌ شما مانند ایمیل‌ها، رمزهای ورود، جزییات کارت اعتباری و غیره می‌گردد.

در اصل، رسواگر به یک شبکه مثل Wi-Fi، متصل می‌شود، از سد امنیتی آن عبور کرده و پس‌ از آن در جریان تمام اطلاعات ورودی و خروجی به شبکه قرار می‌گیرد.

حمله‌­ جمعی اسنیفر به وایفای

 

علاوه بر این، هکر شرور در لحظه به این داده‌­ها، دسترسی خواهد داشت، بنابراین هر چیزی را که در فرم اینترنتی تایپ کنید، به‌طور هم‌زمان روی صفحه نمایشگر او ظاهر خواهد شد.

انطباق دادن داده­‌ها بین شخصیت اینترنتی و پروفایل رسانه­ اجتماعی

راس اولبریچ (Ross Ulbricht) مؤسس وب‌سایت “شبکه سیاه و ناشناخته­ سیلک رود (silk Road)” است، که در آن به تجارت مواد مخدر، اسلحه و چیزهایی از این قبیل می‌پردازد.­

به‌ منظور پنهان ساختن هویتش، او از نام مستعار “روبرتس دزد دریایی ترسناک(Dread Pirate Roberts)” استفاده کرد.

پلیس توانست راس اولبریچ و روبرت دزد دریایی ترسناک را به هم ارتباط دهد، زیرا هردوی این شخصیت‌ها گفته بودند:

1) طرفدار آزادی فردی هستند 2) از دنبال­ کنندگان موسسه­ مایسز(Mises)هستند 3) هردوی آن‌ها می‌خواستند “دنیایی بسازند که در آن هیچ نیروی سیستماتیکی بر جهان، حاکم نباشد”.

در طی محاکمه، راس اولبریچ با دفاع از خود ادعا کرد، حساب کاربری “روبرتس دزد دریایی ترسناک” را رها کرده است، و شخص دیگری سیلک رود را به‌عنوان محل تجارت‌های غیرقانونی در اینترنت در دست گرفته است.

از آنجا که باور اظهارات او دشوار به نظر می‌رسید، قاضی دفاع او را نادیده گرفت و راس اولبریچ را برای مدت طولانی روانه­ زندان کرد.

شرط می­‌بندم، هرگز فکر نمی‌کردید کلارک کنت(Clark Kent) سوپرمن باشد، فکر می­‌کردید؟

 

رسوا گران فایل‌های فراداده را تجزیه‌ و تحلیل می­‌نمایند.

فایل‌های مایکروسافت آفیس مانند اسناد ورد و اکسل چیزی دارند که به آن “فراداده” (metadata) می­‌گویند.

فراداده، اطلاعاتی درباره‌ سند یا پوشه‌ مدنظر شماست، که می‌توانید با راست کلیلک کردن بر روی فایل مایکروسافت آفیس -Properties->Details آن را بیابید.

 

این بخش حاوی اطلاعاتی درباره­؛ شخص ایجادکننده‌ فایل، زمان ایجاد فایل، نام رایانه‌ ایجادکننده‌ فایل و شرکت سازنده آن است.

با نگاهی گذرا به این فرا داده­ها، یک رسواگر می‌تواند اطلاعات زیادی درباره شما دریابد. مایکروسافت یک راهنما ارائه داده که در آن به شما می‌آموزد چگونه اطلاعات فراداده را محدود کنید.

اما تنها فایل‌های مایکروسافت آفیس نیستند که امکان ارائه فراداده را دارند، حتی عکس‌ها نیز، قابلیت مشابهی به نام EXIF data را دارند. این داده، محتوایی شامل مدل دوربین یا گوشی هوشمند، وضوح تصویر، موقعیت مکانی(اگر GPS خود را فعال کرده باشید) و زمان گرفته شدن عکس را در بر دارد.­

داکسینگ از طریق لاگینگ IP

لاگرهای (IP (logger ابزاری مورداستفاده در اینترنت هستند که آدرس IP افراد را بیرون می‌کشند. به‌طور سربسته، این لاگرها یک کد نامرئی را به پیام یا ایمیل اضافه می‌کنند و زمانی که دریافت‌کننده، پیام را باز می‌کند، آن کد نامرئی آدرس IP او را ردگیری کرده و به‌طور مخفیانه به لاگر IP ارسال می‌کند.

جلوگیری از داکسینگ

از آدرس IP خود با استفاده از یک VPN/Proxy حفاظت کنید.

VPN، داده‌های شما را رمزگذاری کرده و کاری می‌کند که حتی ISP هم نتواند آدرس IP شما را پیدا کند.

مثلاً، یک IP لاگر، نمی­تواند IP شخصی شما را به دست آورد، بلکه IP مربوط به VPN را پیدا می‌کند.

یک سرور Proxy کمی متفاوت‌تر از VPN است، ولی به‌طور تقریبی با همان اصول کار می‌کند. در یک مورد مشابه، یک سرور Proxy، داده‌های شما را مانند VPN رمزگذاری نمی‌کند، بنابراین در استفاده از سرور proxy، یک ISP همواره آدرس IP واقعی شما را می‌داند و از آنجاکه ترافیک اینترنتی ما رمزگذاری نشده، نسبت به هک شدن و سایر روش‌های نفوذ، آسیب­‌پذیری بیشتری دارد.

با گزینه­ لاگین فیس‌بوک/گوگل وارد حساب نشوید

بیشتر اپلیکیشن ها و وب‌سایت‌هایی که نیاز به ثبت‌نام دارند از گزینه‌های “ورود با فیس‌بوک” یا “ورود با گوگل” استفاده می‌کنند.

این روش‌های ورود، شما را با استفاده از ایمیلی که برای ایجاد حساب گوگل یا فیس‌بوک استفاده کرده‌اید، بر روی وب‌سایت ثبت می‌کنند.

مهم‌تر از همه اینکه، شما به‌طور خودکار اطلاعاتی را که همراه با حساب گوگل یا فیس‌بوک است، به این سایت می‌دهید، اطلاعاتی هم‌چون شهر فعلی، شغل، شماره تلفن، زبان مادری شما، اطلاعات خانوادگی و مواردی بیشتر.

مطمئناً کار راحتی نیست، اما با واردکردن دستی داده­‌ها می‌توانید اطلاعاتی را که وب‌سایت از شما دارد را کنترل کنید.

لازم است تا از بهترین اقدامات امنیتی فیس‌بوک پیروی کنید، تمام حساب‌های رسانه‌های اجتماعی‌تان را ایمن کنید، و بدانید که چگونه مجرمان سایبری فیس‌بوک، اینستاگرام و رمز ورود تلگرام را هک می‌کنند.

از ایمیل شخصی‌تان برای ثبت‌نام در انجمن‌ها و سایر وب‌سایت‌های مشابه استفاده نکنید.

احتمالاً ایمیل اصلی شما چیزی شبیه این باشد:

gmail.com/yahoo.com/outlook.com@[نام خانوادگی][نام]

این یک ترکیب ساده، و ظاهراً رسمی است. اگر کسی این ایمیل را بداند، فوراً هویت شما برای او آشکار می‌شود.

در بیشتر موارد، انجمن‌ها اقدامات امنیتی ضعیفی دارند، ازاین‌رو هکرهای خرابکار می‌توانند به داخل آن‌ها نفوذ یافته و سپس ایمیل مورداستفاده برای ثبت‌نام حساب را به دست آورند.

اما اگر آن وب‌سایت، ایمیل کاربران را برای عموم نمایش دهد، آنگاه همه آنچه مهاجمان نیاز دارند، تنها خواندن پروفایل کاربری شما است.

بنابراین به‌عنوان توصیه کلیدی می‌گوییم؛ از ایمیل دیگری غیر از ایمیل اصلی‌تان در زمان ثبت‌نام در انجمن‌ها یا صندوق‌های پیام استفاده کنید.

اطلاعات شخصی‌تان را از WHOIS وب‌سایت، پنهان کنید.

برای داشتن یک وبلاگ یا وب‌سایت لازم است تا دامنه‌ای اینترنتی همراه با برخی از اطلاعات شخصی­تان را ثبت‌نام کنید. این اطلاعات سپس در پایگاه داده‌ای به نام WHOIS ذخیره می‌شوند.

مشکل اینجاست که این پایگاه داده، عمومی است؛ یعنی هرکسی می‌تواند اطلاعات ثبت‌شده در آن را مشاهده کند، ازجمله آدرس‌ها، شماره‌های تماس و غیره را. در زیر می‌توانید اطلاعات WHOIS برای سایت facebook.com را پیدا کنید:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

البته با پرداختن هزینه‌ای اندک، می‌توانید برخی از اطلاعات شخصیتان را در جستجوی عمومی پنهان کنید.

برای ویرایش اطلاعاتتان، به‌سادگی به مدیریت ثبت دامنه رفته و ببینید که چه گزینه‌هایی را برای خصوصی‌سازی اطلاعات  WHOIS شما، ارائه داده­‌اند.

به وب‌سایت‌هایی که نقش دلال اطلاعاتی (data broker) را به عهده دارند، وارد نشوید.

برخی از وب‌سایت‌ها عملکردی همانند صفحات زرد (Yellow Pages) دارند. آن‌ها در جستجوی داده، اینترنت را می‌کاوند و تمام داده‌ها را در یکجا جمع می‌کنند. این سایت‌ها می‌توانند آدرس‌ها، پروفایل‌های رسانه‌های اجتماعی، تصاویر، شماره‌های تلفن، و ایمیل را در برداشته باشند.­

اگر باور این امر برای شما سخت است، پس می‌توانید به سایت‌های http://www.peoplefinder.com/ یا www.whitepages.com نگاهی بیاندازید. هشدار می‌دهیم، مقدار اطلاعات ذخیره‌شده در این نوع پایگاه‌های داده، ممکن است هولناک باشند.

خوشبختانه، بیشتر این شرکت‌ها راهی را به شما پیشنهاد می‌کنند تا هر نوع اطلاعاتی را که افراد سودجو درباره شما دارند، حذف کنند. متأسفانه، این حذف کردن اطلاعات برای کسب‌ و کارها بد است، ازاین‌رو تا آنجا که ممکن است، کار آن‌ها را سخت و زمان­‌بر می‌کنند.

سرویسی که پیش‌ازاین نیز پیشنهاد کرده بودیم، به نام DeleteMe، تمام اطلاعات شما را حذف می‌کند، پس مجبور به کار دیگری نیستید. به‌محض ورود مقررات حفاظتی از داده­‌های عمومی در اروپا (European General Data Protection Regulation)، شرکت‌ها موظف خواهند بود تا حذف اطلاعات شما را آسان‌تر انجام دهند. تا زمانی که این امر محقق شود، مجبورید برای جلوگیری از داکسینگ از این راهنما پیروی کنید.

اطمینان حاصل کنید که گوگل اطلاعات شخصی از شما ندارد.

این کار می‌تواند بسیار سخت باشد، چراکه شما در برابر یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های دنیا می‌خواهید بایستید.

ابتدا نام خود را در گوگل جستجو کنید، و ببینید که آیا شما را در انجمن‌های اینترنتی، ردیت، شبکه‌های اجتماعی کوچک، صندوق‌های پیام‌رسان یا هر سایت مشابه دیگری نشان می‌دهد یا خیر.

هر اطلاعاتی را که پیدا می‌کنید، ازجمله حساب‌هایی که دیگر برایتان ارزشی ندارند، را پاک کنید. اگر دسترسی ندارید، از ادمین وب بخواهید تا این کار را برایتان انجام دهد.

گوگل دقیقاً چه میزان اطلاعات درباره‌ شما دارد؟ زمانی که به یکی از حساب‌های گوگل می‌روید، با تایپ آدرس https://myactivity.google.com/myactivity در مرورگر خود، پیشینه گوگل خود را بازبینی کنید. گوگل موقعیت شما را نیز می‌داند؛ می‌توانید تمام نقشه گوگل شخصی خود را که در آن تمام مکان‌های مورد بازدید شما نشان داده شده است، در آدرس https://www.google.com/maps/timeline پیدا کنید.

علاوه بر این، با دنبال کردن خط‌مشی‌های زیر در آخرین راهنمای امنیت سایبری، هر حسابی که در گوگل دارید را ایمن کنید. اطمینان حاصل کنید که بهترین اقدامات را درزمینه حفاظت از رمز ورود انجام داده‌اید. در آخر، زمانی که از یک گوشی هوشمند استفاده می‌کنید، درباره‌ خودتان چیز زیادی بروز ندهید. لازم است دستورالعمل اپلیکیشن های خود را بررسی کنید و به‌دقت از راهنمای امنیت گوشی هوشمند استفاده کنید.

هم‌چنین می‌توانید سری به DeleteMe بزنید؛ سرویسی که تمام داده­‌های شخصی شما را از اینترنت پاک می‌کند.

به حقوق خود آگاه باشید و هر جا که ممکن است از قانون استفاده کنید

اگر شما در اتحادیه اروپا یا آرژانتین زندگی می‌کنید، از “حق به فراموشی سپرده شدن” بهره می‌برید. این حق به شما اجازه می‌دهد تا از یک موتور جستجوگر بخواهید که نتایج حاصل از جستجو درباره­ شما را حذف کند.

گزینه‌های قانونی و در دسترس، در ایالات‌متحده محدود­تر می‌باشند، اما گوگل این انتخاب را قرار داده تا اطلاعات در رابطه با خود را حذف کنید.

 

نتیجه­‌گیری

با خواندن این مطلب، شاید بگویید که شما از حملات داکسینگ در امان هستید زیرا چیزی برای پنهان کردن ندارید.­ آیا واقعاً این‌گونه است؟

منظورمان این نیست که ممکن است کاری غیراخلاقی یا غیرقانونی انجام می‌دهید، بلکه می‌گوییم هرکسی در زندگی‌اش چیزهایی دارد که ترجیح می‌دهد، خصوصی باقی بمانند. این موضوعات شخصی، ممکن است بی‌خطر باشند اما باید خصوصی باقی بمانند. این اطلاعات می‌توانند از پنهان کردن یک خبر غیرمنتظره یا پیام دل‌تنگی از همسرتان گرفته تا حفظ دیدگاه‌های سیاسی از همکارانتان و غیره باشد. همه، چیزی دارند که می‌خواهند برای خودشان نگه دارند یا با افراد به خصوصی در میان بگذارند.

هم‌چنین، افراد عصبانی زیادی در اینترنت وجود دارند که برای “پیروزی” در یک رقابت، به افشاگری روی می‌آورند. هر پیام به‌ظاهر، بی‌­منظور شما، این قابلیت نهفته را دارد که خشم عده‌ای را در اینترنت برانگیزاند و دچار حملات داکسینگ شوید!

آیا تا به‌ حال با یک پروفایل تقلبی در رسانه‌­های اجتماعی سروکار داشته‌اید؟ اگر بله، داستان خود در بخش نظرات را به ما بگویید و بنویسید از این ماجراها چه نکاتی آموخته‌اید.­